Zac Harmon (US) Blues Banana Peel Ruiselede (24-03-2025) reporter & photo credits: Marcel info band: Zac Harmon info club: Banana Peel © Rootsville 2025

Ik zal nog een bereisde reiziger worden want na zaterdag in het Hageland te zijn geweest, want vandaag was er een ritje gepland richting West-Vlaanderen.
Het was alweer tijd voor een bezoekje aan de Banana Peel juke-joint want daar kregen ze niemand minder dan Zac Harmon op bezoek. Zoals te verwachten was de keet weer eens uitverkocht. Het is de laatste maanden aan te raden je tickets een hele tijd op voorhand te boeken want anders ben je eraan voor de moeite.

William Zacariah “Zac” Harmon is geboren en getogen in Jackson Mississippi al waar hij opgroeide met de blues. Zijn vader speelde harmonica, zijn moeder piano. Op zijn 16e begon Zac met zijn professionele carrière, toen hij gitaar speelde in de band van Sam Myers, een vriend van zijn vader. Hij was 21 jaar, toen hij naar Los Angeles verhuisde en daar aan de slag ging als studiomuzikant en er ook een zeer succesvolle songwriter en producer werd.

In 2009 kreeg Zac in zijn geliefde woonplaats Jackson een Music Award en enige tijd later, in Nashville, de “Little Milton” Guitar Award voor “Outstanding Guitar Player” Zac Harmon is één van de beste live-performers in de blues, met fans alom over de wereld. Zijn liveoptredens worden beïnvloed, door soul-blues, reggae, en moderne blues-rock. Zijn laatste album “Floreada’s Boy” dateert van vorig jaar en is alweer een parel in het genre. Vanavond laat Zac zich bijstaan door Nate Robinson (bas), Corey Lacy (toetsen), Gino “LockJohnson” Iglehart (drums) en Kingston “Soulfingers” Livingston (gitaar).

Voor de gelegenheid een nieuwe MC, die het uitstekend deed by the way, en na de aankondiging vertrekt de band op de tonen van een redelijk funky instrumentaaltje waar al duidelijk was dat zowel drum als bas een grote rol zouden spelen.

Zac begon eraan met een verhaal over “put my love in your bag” en met een stevige bedanking aan de Banana Peel, waar het ondertussen zijn 4de passage was. Bij deze en na een introductie van zijn band, met de naam “The Drive”, droeg hij de volgende song op aan alle mannen boven de 50 met ‘Blue Pill Thrill’, nummer dat niets aan de verbeelding overlaat dus.

Het tempo ging dan even naar beneden voor ‘Feet Down On the Ground’, nummer uit zijn album “Right Man Right Now” uit 2015. Mooie trage blues waar Zac trakteerde op fijn solowerk maar ook Corey zich niet onbetuigd liet aan de piano. Nice!

Zac Harmon heeft een diepe, warme en soulvolle stem, en dat kwam ten volle tot uiting in ‘Mississippi BBQ’, uit de gelijknamige plaat uit 2019. Bij deze liet Kingston zich van zijn beste kant horen en perste een formidabele solo uit zijn instrument, maar ook Corey liet zijn vingers vliegen over de “black & whites”.

Als je denkt dat ‘Baby What You Want me To Do’ van Jimmy Reed enkel is voorbestemd voor een band met een harmonicaspeler, wel dan ben je volledig mis. Zac en zijn gasten serveerden hier een super vettige versie van dit wereldbekend nummer. Vettige gitaarsound en een ritmesectie dat zich meer dan overtrof en de boel heel strak hield. Jawaddadde!

Het tempo zakt dan even terug met het knappe ‘Little Bluebird’ van Little Milton, één van de mentoren van Zac Harmon. Eindelijk krijgen we er eentje uit de nieuwe plaat en met ‘Let It Slide’ wordt zowaar een feestje gebouwd in de Banana Peel. Heel sterke uitvoering waarbij de monden wagenwijd openvielen bij de solo’s van Nate op zijn funky bas maar vooral de fenomenale drumsolo van Gino liet iedereen versteld staan. Buitenaards is misschien overdreven maar het kwam serieus in de buurt.

Gezien deze laatste mokerslag, was een pauze meer dan welkom en de bar werd al snel druk bezocht.

Na de pauze blijft de band de gashendel opentrekken, al startend met ‘Long Live The Blues’. Harmon neemt ons dan op reis naar het diepe zuiden van de Verenigde Staten met ‘Down To Mississippi’. Bij dit nummer komt nog meer tot uiting hoe de band aan elkaar is verbonden. Op geen enkel foutje te betrappen. Ieder krijgt zijn deel van de koek en mag zijn eigen deel van het applaus in ontvangst nemen. Het nummer eindigt in een soort “vraag en antwoord” spel dat wat doet denken aan wat je kan horen tijdens het zondagse gospel in de Deep South.

Op dat ogenblik neemt Gino de zang over en krijgen we zelfs een “funky good time”. Blues zonder over de duivel te spreken is geen blues waarschijnlijk maar met ‘Running From The Devil’ werden we op onze wenken bediend. Weinig rustpunten in deze tweede set en met ‘Bad Like Jesse James’ kregen we een hypnotiserende song te horen dat wat deed denken aan het werk van John Lee Hooker.

Zac & The Drive bleven plankgas geven met het aanstekelijke ‘Seven Fourty Seven” en Slim Harpo’s ‘King Bee’. Iedereen was duidelijk aan het genieten. Zac is een entertainer pur-sang en had van in het begin van de avond direct een “klik” met het publiek en met de laatste song van de avond kreeg hij iedereen nog meer op zijn hand met ‘Dust My Broom’ dat zonder problemen na een tijd overging naar ‘The Blues Is Allright’, waarbij zich een sing-a-long ontspon bij de gretige aanwezigen.

Daverend applaus barstte los maar onze Amerikaanse boys kwamen er zomaar niet van af en namen definitief afscheid met een schitterende versie van Dylan’s ‘Knockin’ On Heavens Door’, en bij deze werd de versie van Guns ’n Roses definitief naar de vuilnisbak verwezen.

Staande ovatie volgde, en dat was meer dan verdiend. We waren getuige geweest van een fenomenaal optreden, waar superlatieven soms veel te kort schieten. Mochten we over voetbal spreken dan hadden we het hier over de Champions League of zoals onze Zuiderburen plegen te zeggen “La grand classe!”. Zac Harmon & The Drive: veni, vidi, vici – en daar is niets meer aan toe te voegen

Volgend optreden in de Banana Peel is op 07/04 en dan komt Johnny Sansone op bezoek, ik zou zeggen: “wees erbij!”.

Cheers! Marcel.